Lekker rennen door de natuur, met als het even kan, wat hoogtemeters. Trailrunnen als alternatief voor hardlopen op het asfalt wordt steeds populairder. Veel mensen gaan hiervoor naar Zwitserland, Frankrijk of Spanje. De afgelopen jaren worden er in Bosnië en Herzegovina steeds meer trailruns georganiseerd en wat ons betreft duurt het niet meer lang voordat mensen om deze reden een vakantie naar dit mooie land boeken.
Iedereen die wel eens in Bosnië en Herzegovina is geweest, weet hoe mooi het bergachtige landschap hier is. De lijst van pieken boven de 1.000 meter is enorm. Veel van de natuur is nog redelijk ongerept en de wandelpaden zijn misschien ook niet altijd even goed aangegeven. De avontuurlijke en sportieve reiziger is hier daarom helemaal op zijn of haar plek.
Vučko Trail
Afgelopen jaar heb ik zelf meegedaan aan de Vučko Trail. De wedstrijd heeft haar naam te danken aan de mascotte van de Olympische Winterspelen in 1984. Deze werden toen gehouden in Sarajevo en de inwoners van de stad zijn daar nog altijd erg trots op. De trailrun gaat dan ook over een van de Olympische bergen, namelijk Bjelašnica.
Het is op die zonnige zaterdagmiddag in juni voor mij de eerste keer dat ik meedoe aan een echte trailrun en ik sta in de startblokken voor de 37km met 1450 hoogtemeters. Ik vind het wel een beetje spannend, het is namelijk nogal een afstand en in Nederland kun je niet echt op een soortgelijk parcours trainen. Maar de tijdslimiet is 9 uur en zelfs met snelwandelen zou binnen de tijd de finish moeten kunnen halen.
De tijd staat stil in Lukomir
Na het startschot staat ons direct een steile beklimming te wachten. Ik probeer te blijven rennen, maar al snel gaat dit niet meer. Gelukkig geldt dat voor iedereen om me heen. Na iets meer dan een kilometer sta ik op de eerste top en gun ik mezelf even uit te rusten en te genieten van het uitzicht. Ik ben direct een runner’s high te pakken! Maar, what goes up, must go down, en dus vervolg ik mijn weg.
Tijdens het hardlopen maak ik vrienden met Bosniërs, Kroaten en Slovenen en ik kom er al snel achter dat ik een van de weinige lopers ben die niet uit de regio komt. Het bevestigt mijn beeld dat Bosnië door trailrunners nog niet zo ontdekt is. En dat terwijl het hier zó mooi. Een van de bezienswaardigheden onderweg is Lukomir. Het is het hoogstgelegen bewoonde dorp in Bosnië en Herzegovina. Er wonen slechts een paar families. Er gaat alleen een grindweg hier naartoe en daardoor is het dorp in de winter maandenlang niet toegankelijk vanwege de sneeuw. Van eerdere bezoeken aan dit dorp weet ik dat er vooral oudere mensen wonen. Hun kinderen trekken meestal toch naar de stad. Om een kleine impressie te krijgen kun je de documentaire ‘Winterslaap in Lukomir’ kijken.
In Lukomir is ook een uitgebreide verzorgingspost. Er is water, cola, bananen, chips.. De tussentijden worden hier met pen en papier genoteerd. Ik voel me nog hartstikke fit en kan niet wachten verder te gaan. Het is wel bloedheet, maar gelukkig heb ik mijn camelbak met een liter water bij me. Dat is ook verplicht als je aan deze trail meedoet. Onderweg zijn er ook op verschillende plekken waterbronnen en daardoor heb ik nooit een gebrek aan water.
Uitgeput, maar vol energie
Ik ren door het gras, over de rotsen en langs de paarse, witte en gele bloemetjes. Hoewel ik geen moment spijt heb van mijn deelname, geven mijn benen toch wel het signaal af dat ze een beetje moe worden. Zelfs mijn hardloophorloge heeft het begeven. Hij heeft nog nooit zo’n lange run hoeven meten.
Bij de laatste verzorgingspost neem ik dan ook uitgebreid de tijd om bij te tanken en om de lieve hond die daar ligt te knuffelen. Als ik genoeg energie heb verzameld ga ik de confrontatie met de laatste kilometers aan. Heel even verdwaal ik een beetje, omdat ik het roze vlaggetje dat de route aangeeft miste. Gelukkig vind ik alsnog de goede weg en lichamelijk uitgeput, maar mentaal energieker dan ooit, ren ik over de finish!
Waarom trailrunnen in Bosnië zo geweldig is?
Je bent een dag sportief bezig in de buitenlucht en ziet een stuk meer dan wanneer je gaat wandelen. Je komt op unieke plekken die je anders als toerist niet zo snel ziet. De organisatie is geweldig en alle mensen die vrijwilliger zijn of meedoen zijn erg vriendelijk. De sfeer is onwijs positief en je proeft een beetje van de Bosnische gastvrijheid. En, niet onbelangrijk, het is spotgoedkoop!
Naast de Vučko Trail, die jaarlijks in juni plaatsvindt en afstanden heeft van 13km tot 63km, zijn er nog een aantal andere trails die ik je wil aanraden. Allereerst de Jahorina Trail, de wedstrijd op de andere beroemde Olympische berg. Deze vindt jaarlijks plaats in juli en het parcours gaat zelfs over de verlaten bobsleebaan. Het ultraparcours is zelfs 88km en heeft 1885 hoogtemeters! Als ik dat wil halen moet ik toch echt een beetje meer trainen.
De Skakavac Trail is in september en leid je naar de bergen aan de noordkant van Sarajevo, met als een van de hoogtepunten de Skakavac waterval. Ook hier zijn wisselende afstanden, variërend van 22km tot 49km. En dan is er in augustus nog de Čvrsnica Ultra Trail, in de buurt van Blidinje, tussen Konjic en Mostar. Hier is het landschap wat droger en onderweg kom je onder andere stećci tegen, middeleeuwse grafstenen met bijzondere inscripties. Je kunt kiezen uit vier afstanden (10km-50km) met wisselende hoogtemeters.
Er is dus in de zomer elke maand een trailrun waar je je vakantie mee kunt combineren en ook als je geen ervaren loper ben, kun je meedoen aan deze wedstrijden. Laat je me hieronder even weten waar jij gaat lopen?
*De foto’s zijn gemaakt door Cat Norman. Meer van haar werk kun je vinden op haar Instagram of op haar website.
